Elke nieuwe uitdaging vraagt een vorm van moed. Want volgens mij is het onmogelijk om te groeien als daar niet een zekere vorm van spanning bij komt kijken.
Een tijdje geleden was ik te gast bij een muziekproject in Utrecht. Mensen met psychische kwetsbaarheid maken samen muziek om zo op een laagdrempelige en positieve manier weer in beweging te komen. Het maakt niet uit of iemand ervaring heeft met muziekmaken of niet. Omdat we dit project ook in Apeldoorn willen organiseren gingen we kijken hoe het project precies in zijn werk ging. Maar wie komt kijken doet mee was de regel. En dus stond ik eerst met een sambabal te schudden en later met een stokje op een slaginstrument te slaan.
Daarna werd de groep opgedeeld in drieën. Elk groepje moest een nummer componeren in 20 minuten tijd. Ik ging met mijn groepje in een aparte ruimte zitten. De een nam een gitaar, de ander een basgitaar en weer iemand anders nam plaats achter de drum. Samen met nog een dame, die net als ik muziekeitjes had meegenomen, zaten wij nog op twee stoelen.
Toen werd de vraag gesteld of iemand kon zingen. Zingen vind ik ontzettend leuk, maar dan thuis of in de auto, in een veilige omgeving. Maar voor een groep… De dame naast mij zei evenmin iets. Ik voelde de spanning, maar ook het verlangen. Eigenlijk wilde ik dit wel, maar zou ik het wel kunnen? En de kritische stem in mijn hoofd zei dat ik te gast was en dus niet zomaar kon gaan zingen. Ik nam diep adem, liet alle twijfels varen en zei dat ik wel een poging wilde wagen en liep naar de microfoon.
De andere begonnen te jammen en ik begon hierop mee te neuriën. Meer durfde ik eerst niet. Na de eerste ronde was ik blij dat het klaar was. Ik had het gedaan! Maar toen werd mij de vraag gesteld of ik nu wat woorden kon gebruiken. Meteen kreeg ik het weer warm en dacht dat ik dat niet kon. Maar ik liet deze gedachte los en was benieuwd of er toch woorden kwamen. En dus ging de rest van de band jammen. Het duurde even voordat ik durfde, maar toen kwamen er zomaar wat woorden in mij op, die ik zong. Sommige herhaalde ik, sommige zinnen klopten totaal niet qua zinsopbouw, maar er kwam een soort verhaaltje uit. Ik vond het heel eng! Maar na het een paar keer herhaald te hebben was het tijd om het lied te laten horen aan de grote groep.
Spannend dat ik het vond! Maar ik moest denken aan dat wat ik altijd tegen mijn kinderen zeg. “Moedig zijn kan je alleen leren op het moment dat iets spannend is, anders heb je geen moed nodig om het te overwinnen”. Toen het onze beurt was liep ik zenuwachtig naar de microfoon. Hoe spannend kan het zijn om je stem volop te laten horen voor een groep van ongeveer 30 mensen! De band zette in, ik zocht het juiste moment om in te zetten en toen begon ik, eerst een beetje onzeker, maar daarna steeds voller. Ik zong door een microfoon een lied, dat we een paar minuten geleden hadden bedacht. En ik genoot! Van het zingen, maar net zoveel van de overwinning dat ik het mijzelf gunde om mijzelf te laten horen.
Thuis bij het avondeten, vertelde ik dit verhaal aan mijn kinderen. ‘Mamma’, zei de oudste, ‘wat dapper! Dat zou ik echt niet hebben gedurfd!’ Maar ik weet dat dit voorbeeld veel meer indruk maakt, dan alleen de woorden over moedig zijn.
6 september 2024